GEPLAATST IN HUWELIJK
Echtscheiding, omdat het gevoel weg is, kan dat wel?
Helaas ook onder christenen neemt het aantal echtscheidingen toe, dit ondanks dat iedereen die de Bijbel leest kan weten dat God de echtscheiding haat.
De Bijbel geeft grond voor echtscheiding als er sprake is van overspel, zonder berouw van de schuldige partij en zonder oprecht verlangen om het vertrouwen weer te herstellen
Wanneer er dus sprake is van ernstige en blijvende schade binnen een huwelijk.
Men zegt “tussen de twee en zes jaar, na de trouwdag krijg je je eerste crisis”.
Op zichzelf is een crisis niet het ergste, het wordt echter pas erger als men niet meer met elkaar kan of wil communiceren en dus niet meer bereid is om er samen voor te knokken.
Het is een goede gewoonte om van te voren af te spreken, om vooral ‘samen’ te blijven praten, ook al zie je het even niet zitten.
Ook een moment van gebed samen en Bijbel lezen, kan een enorme stimulans zijn om toch weer naar elkaar toe te komen.
Het is bekend dat veel problemen ontstaan in de opvoedingstijd van de kinderen. Ouders moeten naast elkaar gaan staan als ze in een conflict zijn met hun kinderen. Gebeurt dat niet, dan drijven deze dingen soms de ouders uit elkaar.
Er zijn een aantal bekende gebieden waarop echtparen vastlopen.
Bijvoorbeeld, omgaan met de schoonfamilie, opvoeding van de kinderen, financiën, seksualiteit, onvoldoende aandacht voor elkaar.
Alleen als beide partijen bereid zijn die verschillen steeds eerlijk onder ogen te zien en vooral naar elkaar te luisteren, zullen die problemen overwonnen kunnen worden.
Het hoeft voor een christen in ieder geval niet op een scheiding uit te lopen, als we maar bereid zijn om zo nodig ook te veranderen en ons aan elkaar aan te passen en vooral te vergeven.
Geen goede redenen voor echtscheiding.
Helaas zie je een toename van echtscheidingen, waarbij alleen het gevoel een rol speelt.
Heel vaak heeft men bij het aanvragen van een echtscheiding, geen redenen die spreken van een ‘onoplosbare situatie’? Kennelijk is het toch mogelijk dat ook christenen, die toegewijd lijken aan God en aan elkaar, zwichten voor verleidingen, waar ook de mensen in de wereld, die zonder God leven, aan toegeven.
We hebben het vaak gehoord, men voert als reden aan, ‘we houden gewoon niet meer van elkaar’.
Maar dat was toch ondenkbaar toen je samen in de trouwdienst voor het aangezicht van de levende God, de trouw beloften uit sprak naar elkaar.
Toen hadden we elkaar trouw beloofd: tot de dood onsscheidde en in voor en tegenspoed, in goede en slechte dagen, bij ziekte en gezondheid.
Het houden van onze trouwbelofte komt ons zeker niet zomaar aanwaaien.
Daar merken we niets van, als we net verliefd zijn en alles nog door een roze bril bekijken.
Dan willen we geen kwaad van de ander zien en alles wat negatief lijkt, poetsen we direct weg of zoals men wel zegt ‘bedekken we met de mantel der liefde’.
Maar het wordt meestal heel anders als we langer met elkaar leven.
Dan ‘kan het zijn’ dat het ons wel moeilijker valt om de belofte van trouw, die we elkaar deden op de huwelijksdag, te houden.
Maar we hebben elkaar geen trouw beloofd alleen maar voor de makkelijke dagen van ons leven.
Dan was dat niet eens nodig geweest, maar veel meer voor de moeilijke dagen, daarom heeft God ingesteld dat we elkaar trouw beloven voor Zijn aangezicht en te midden van de gemeente.
De wet van het gevoel
Heel veel echtscheiding (helaas ook onder christenen) vinden plaats met als argument:
“ik wil nu eindelijk eens voor mijzelf gaan leven”, of “het voelt gewoon goed om weg te gaan”, of “we missen de klik om bij elkaar te blijven”, of “we hebben niets meer samen”.
Men ziet dit dan als een redelijk argument of er nu een ander in het spel is of niet.
Maar nog erger wordt het als er wel een ander in het spel is. Sommigen proberen hun zonde goed te praten.
Men zegt “ik kon er niets aan doen, het is mij overkomen, ik werd plotseling verliefd op een ander” en ik kon het gevoel niet tegenhouden.
Maar het is een grote leugen dat men er niets aan kan doen. Nee, men maakt bewust de verkeerde keus, daarom “er is voor een christen zelfs nooit een excuus voor overspel”. Sterker nog:
Toegeven aan alles wat maar in ons vlees opkomt, leidt absoluut naar de eeuwige dood.
Het blijkt dat veel echtscheidingen gebaseerd zijn opgevoel.
Om deze reden spreekt de Bijbel dat weverplicht zijn in het huwelijk, om elkaar lief te hebben. (Lees Efeze 5:28).
Men kan zich afvragen wat de Bijbel hiermee bedoeld, want een mens kan moeilijk verplicht iemand liefhebben.
Maar daar gaat het helemaal niet om.
Wat de Bijbel bedoeld is dat we ons niet door onze gevoelens alleen moeten laten leiden, bij het liefhebben van de ander. Onze gevoelens kunnen ons gemakkelijk bedriegen en kunnen van dag tot dag verschillen.
Nee, in het huwelijk hebben we ook nog een heilige plicht om de ander lief te hebben, met ander woorden, als het gevoel ons een moment in de steek laat, hebben we nog geen argument om de ander dan maar te verlaten, want liefhebben is ook nog een keus.
Het is een enorme misleiding waar vele gehuwden mee geconfronteerd worden.
Niets meer te ‘voelen’ voor de ander, kan zelfs in de ogen van sommige mensen, schuldgevoelens en schaamte weg redeneren, zelfs al kwetst het de meest dierbaren in de directe omgeving.
De belofte “tot de dood ons scheidt” verandert in “tot wanneer mijn liefde faalt”.
De kracht van dat gevoel wordt zo sterk dat het blijkbaar zijn weg vindt ondanks de enorme schadelijke consequenties bijvoorbeeld voor de kinderen. De gevoelens worden op de hoogste plaats gezet.
Dat gevoel, of het nu om het gemak, genot, of “het eigen ik” gaat, het komt in de Bijbel keer op keer terug onder de noemer van afgoderij.
De bekering
Echtparen dienen zich bewust te zijn en blijven, dat alleen wanneer Jezus Christus in het hart van hun huwelijk de hoogste plaats inneemt, dat er een garantie is om weerstand te bieden tegen deze afgoderij.
Er dient daarom een bekering tot God plaats te vinden.
Na die bekering is het goed te werken aan herstel van de relatie.
Hoe hebben we elkaar verwond?
Hoe kunnen we elkaar vergeven?
Wat kunnen we in de toekomst voorkomen en hoe dan… ?
Er moet weer gewerkt worden aan de relatie en dat vraagt tijd en energie, maar het kan wel.
Het huwelijk is feitelijk ook een opdracht waaraan je iedere dag moet werken.
Liefde is ook een kwestie van onze wil en niet alleen maar van voelen.
17 mei 2016
De huwelijksbelofte, hoe ziet God dat?
Het huwelijk is Gods antwoord op het diepste verlangen van de mens: een verbintenis voor het leven met een ander.
God heeft het huwelijk bedoeld als een hechte relatie, waarbij een man en een vrouw worden samengevoegd tot een niet te verbreken eenheid, die hun beide diepste behoeften kan bevredigen en waarin God ook zoveel mogelijk tot zijn doel kan komen.
Het verbond.
Het huwelijk is door God bedoeld als een exclusief verbond, waarbij je elkaar een belofte doet met God als getuige.
Je belooft elkaar onvoorwaardelijke trouw en God is daarbij aanwezig.
Hij is dus altijd aanwezig, wanneer twee kinderen van God een huwelijk aangaan, dat is echter niet altijd zo waar het een huwelijk betreft van ongelovigen.
Het huwelijk van kinderen Gods is in de hemel bekend en ook daar gesloten.
Lees Mat.16:19 “
En wat u op aarde binden zult, zal gebonden zijn in de hemelen”.
Daarom verafschuwt God het, als kinderen Gods geen waarde hechten aan zo’n huwelijksverbond.
Dit begrijpen we o.a. ook uit de woorden van de profeet Maleachi.
De Israëlieten ten tijde van Maleachi vroegen zich af, waarom God niet meer naar hen luisterde, dus hun gebeden niet meer verhoorde.
Het antwoord van God luidde toen als volgt: “
Omdat de HERE getuige geweest is tussen u en de vrouw uwer jeugd, aan wie gij ontrouw geworden zijt, terwijl zij toch uw gezellin en uwwettige vrouw is.” (Maleachi 2:14-16).
Bij de uitdrukking ‘uw wettige vrouw’ komt in het Hebreeuws het woord ‘verbond’ voor, een verbond wat normaal niet verbroken mag worden.
Het huwelijksverbond is dus in principe altijd bedoeld tot de dood.
Lees Romeinen 7:2
“Want de gehuwde vrouw is door de wet (= het verbond) aan haar man gebonden, zolang deze leeft; wanneer echter de man sterft, is zij ontslagen van de wet, die haar aan die man bond”.
Gods wet (= het verbond) vormt dus het fundament van het huwelijk.
Dat deze verbintenis geldt zolang beide echtgenoten leven, wordt ook in 1 Corinthiërs 7:39 geleerd:
“Een vrouw is gebonden, zolang haar man leeft; maar indien haar man is ontslapen, is zij vrij om te trouwen, met wie zij wil, mits in de Heer”.
Het huwelijk als een geschenk van God.
Nu is zo’n verbintenis voor het leven natuurlijk niet bedoeld als een gevangenis, waar je nooit meer uitkomt, maar feitelijk als een onbeschrijfelijk mooi geschenk van God.
Een liefdesverbond voor het leven, twee worden één, door het liefdesverbond.
Zonder elkaar zijn ze dus nooit meer compleet, ze horen bij elkaar en ze hebben zich daarvoor ook aan elkaar gegeven, waarbij de lichamelijke eenwording wel de kroon daarop is.
Maar ook geestelijk zullen ze, als het goed is, steeds meer één worden.
De lichamelijke eenwording tussen een man en een vrouw binnen een liefdesrelatie, is opzichzelf een Goddelijk wonder.
Het is veel meer dan een geslachtsdaad, het is een ontmoeting van lichaam, ziel en geest.
De seksualiteit is ook een sterk bindmiddel en past daarom alleen in het huwelijksverbond, m.a.w. de belofte van trouw hoort daarbij want anders verliest het z’n glans.
Seksualiteit namelijk wil zeggen, je geeft je helemaal exclusief aan de ander.
De Bijbel zegt het zo: ‘
De vrouw heeft niet zelf over haar lichaam te beschikken, doch haar man en eveneens heeft de man niet zelf over zijn lichaam te beschikken doch zijn vrouw’. (1 Kor.7:4).
De seksualiteit behoort daarom absoluut binnen de veilige grenzen van het huwelijksverbond.
Al hoewel we niemand willen veroordelen en in de huidige tijd er door veel mensen anders over gedacht wordt, is o.i. in dit licht gezien geslachtsgemeenschap ‘voor’ het huwelijksverbond, dus zonder die belofte van trouw, absoluut in strijd met Gods bedoeling.
Helaas zien we ook onder christenen dat het op dit vlak soms fout gaat.
De basis van onze trouwbelofte aan elkaar is natuurlijk altijd de liefde.
Daarbij moeten we ons realiseren dat Liefde zeker meer is dan een gevoel.
Een gevoel kan van uur tot uur anders zijn.
Maar in een huwelijk kies je iedere dag weer voor elkaar en geef je elkaar dagelijks het mooiste cadeau dat je de ander kan geven: namelijk jou onvoorwaardelijke liefde.
Liefde zal altijd proberen om het goede in de ander te zien, om iemand te vertrouwen, niet te veroordelen en zo nodig weer opnieuw je vertrouwen te geven.
Zonder vergeving is er ook geen sprake van liefde, want liefde geeft altijd weer hoop en nieuwe kansen.
Toch geen succes.
Maar,.. hoe moet je nu handelen als je huwelijk toch geen succes blijkt te zijn?
Hoe gelukkig je ook bent met elkaar, toch zijn problemen in het huwelijk onvermijdelijk.
En… helaas, ook bij christenen dreigt het soms fout te gaan en hebben we zelfs te maken met echtscheidingen, dat verschilt soms maar weinig van hetgeen in de wereld om ons heen gebeurd.
Men zegt in de wereld om ons heen, dat één op de drie huwelijken op de klippen loopt.
Vroeger hield de sociale en maatschappelijke druk nog menig huwelijk in stand, vrouwen waren veelal financieel afhankelijk van de man, weggaan was daarom niet eenvoudig.
Die druk is nu weg, waardoor een huwelijk steeds makkelijker wordt ontbonden.
En helaas…ook bij christenen is in deze tijd, scheiden geen uitzondering meer.
Een christelijk huwelijk is ook niet altijd een garantie voor een gelukkig huwelijk.
Maar als het goed is, is er wel verschil, want we hebben elkaar trouw belooft, met God als getuige.
Daarom, men probeert bijvoorbeeld toch zo nodig de minste te zijn, de ander lief te hebben ondanks alles, kansen te geven en vooral te dienen, ook al voelt het op een moment wat anders, je wil feitelijk niet van opgeven weten.
Daarbij komt, een christelijk huwelijk vraagt nu eenmaal ook de bereidheid, om eigen behoeften op de tweede plaats en die van de ander op de eerste plaats te zetten, dat is de zelfverloochening die de Bijbel bedoeld (Filippenzen 2:1-16).
De crisis.
Men zegt “tussen de twee en zes jaar, na de trouwdag krijg je je eerste crisis”.
Op zichzelf is een crisis niet het ergste, het wordt echter pas erger als men niet meer met elkaar kan of wil communiceren en dus niet meer bereid is om er samen voor te knokken.
Het is een goede gewoonte om van te voren af te spreken, om vooral ‘samen’ te blijven praten, ook al zie je het even niet zitten en ook een kort moment van gebed en samen Bijbel lezen, kan een enorme stimulans zijn om toch weer naar elkaar toe te komen.
Het is bekend dat veel problemen ontstaan in de opvoedingstijd van de kinderen. Ouders moeten naast elkaar gaan staan als ze in een conflict zijn met hun kinderen.
Gebeurt dat niet, dan drijven deze dingen soms de ouders uit elkaar.
Over het algemeen word je er ook niet op voorbereid.
Er zijn Bijbelstudiegroepen waar over van alles wordt gepraat, behalve over deze gevoelige zaken.
Veel mensen schamen zich ook om gewoon toe te geven dat het niet goed gaat thuis.
We zetten dan op de zondagmorgen een masker op in de gemeente.
Velen denken, “als ik problemen heb in mijn huwelijk of als het met de kinderen niet goed gaat, ben ik haast verplicht om dat stil te houden.
Je hangt de vuile was nu eenmaal niet buiten op.
Want als dat bekend wordt, is de conclusie bijna altijd dat er met mij iets mis is.”
Op zo’n moment doen we ons anders voor dan we werkelijk zij.
Er is vaak te weinig openheid onder christenen over onze moeiten en zwakheden, waar de Bijbel heel duidelijk over is, dat alle mensen die strijd te voeren hebben, zelfs de apostel Paulus (Lees maar Rom.7).
Waar je op vast kan lopen.
Er zijn een aantal bekende gebieden waarop echtparen vastlopen.
Bijvoorbeeld, omgaan met de schoonfamilie, opvoeding van de kinderen, financiën, seksualiteit.
Alleen als beide partijen bereid zijn die verschillen steeds eerlijk onder ogen te zien en vooral naar elkaar te luisteren, zullen die problemen overwonnen kunnen worden.
Het hoeft voor een christen in ieder geval niet altijd op een scheiding uit te lopen, als we maar bereid zijn om zo nodig ook te veranderen en ons aan elkaar aan te passen.
De Bijbel leert dat de doelstelling van het huwelijk is, dat je jezelf opoffert voor de ander.
Het huwelijk moet iets weerspiegelen van de relatie van Jezus met Zijn gemeente (Lees Efeze 5), Jezus offerde zichzelf op voor ons.
Toen wij nog vijanden van God waren, heeft God er ook alles aan gedaan om de relatie met ons te herstellen (Rom.5).
Sommigen zullen zeggen, ‘het is makkelijk gezegd maar soms moeilijk om uit te voeren’.
Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk.
Vooral als je ontdekt, nadat de roes van verliefdheid voorbij is, dat je karakter zo enorm verschilt met dat van je partner.
Er zijn soms situaties in het huwelijk, waarin trouw blijven aan je trouwbelofte heel moeilijk kan zijn en de verleiding om je belofte toch te breken, heel sterk op je af kan komen.
Geef het vooral nooit te snel op, het is beter om te knokken, om je huwelijk in stand te houden.
Wacht ook niet te lang met het zoeken van hulp, tot de problemen je al boven het hoofd groeien.
Wees er liever op tijd bij, als je meent het niet meer samen te kunnen oplossen.
Men kan zich zo laten meeslepen in alle activiteiten die er zijn, dat er geen andere zaken meer meetellen, zelfs zijn huwelijk en gezin moet hem te vaak missen.
Soms heeft hij zelf het idee dat hij feitelijk onmisbaar is en dat het dus noodzakelijk is dat hij altijd aanwezig is.
Waarschijnlijk ervaart hij het zelf als gedrevenheid, of passie, maar feitelijk heeft hij zijn werk tot een afgod gemaakt en dit is een groot gevaar.
Maar hij heeft niet in de gaten wat er met zijn vrouw en gezin aan het gebeuren is, hij ziet niet dat ze steeds verder wegdrijven van hem.
Natuurlijk, ze praat met haar man, eerst kalm en vriendelijk, later sterker, krachtiger: “Ik heb je nodig.
Ik heb er behoefte aan dat je me ziet, dat je naar me luistert en dat je voor me zorgt, dat je me helpt met de kinderen.
Je zegt dat je van me houdt, maar het wordt steeds moeilijker om dat te geloven, want je geeft je tijd en je hart aan alles en iedereen, behalve aan mij.”
In hun relatie is ze nu zo ver dat ze hem op geen enkele manier nog kan bemoedigen, laat staan dat ze de dingen werkelijk zouden kunnen delen vanuit een gedeelde toewijding.
Aanvankelijk ontkent ze dit, maar ten slotte erkent ze het feit: zijn bediening is haar vijand geworden.
En aangezien in haar gedachten, God in die bediening van haar man is en dus aan de kant van haar geestelijke man staat, wordt ook Hij geleidelijk haar vijand.
Kijk naar jezelf.
Het is altijd goed om kritisch naar onszelf te kijken, of wat nog beter is, vraag het anderen die om je heen staan en van je houden.
Wat moeten we ons afvragen:
Is de basis van ons dienen van God wel gezond, gaat het werkelijk om de Heer, dus onze liefde voor Jezus, of zit er ook nog iets van onszelf bij.
In tegenstelling tot wat we soms denken is God dienen niet altijd één op één synchroon met heel veel activiteiten.
Een Bijbels voorbeeld is wel Jezus woorden tot de Efeze gemeente in Openbaring 2:1-7.
Daar zegt de Heer tot hen dat ze wel heel erg ijverig waren, maar toch miste Hij de eerste liefde en dat is niets anders dan een diep verlangen naar een relatie met God.
Feitelijk moet dit de basis zijn van elke dienaar van God, een dagelijkse intensieve omgang met Jezus, doormiddel van gebed, aanbidding en een intense studie van het Woord vanGod.
Mannen die geen tijd nemen voor gebed zullen vroeg of laat door de duivel omver geblazen worden.
Ze missen de kracht van de heilige Geest die ons onaantastbaar maakt voor duistere machten.
Nu bidden we allemaal wel, onze openbare gebeden zijn vaak indrukwekkend, vol hele volzinnen.
We hebben nu eenmaal geleerd mooie woorden te gebruiken.
Maar hoe is het thuis, in de binnenkamer, als niemand ons ziet?
De echte test is ons gebedsleven daar, als we alleen met God zijn.
Onze intimiteit met God is ook het kwaliteitsmerk van onze bediening.
Met andere woorden, onze publieke gebeden kunnen een uiterlijk optreden zijn, zonder leven.
Onze persoonlijke relatie met God bepaalt of wij echt zijn, bewust van onze afhankelijkheidsrelatie met God. (Lees voor uw zelf Mat. 6 eens na)
De plaats van ons huwelijk en gezin.
Daarnaast, welke plaats heeft ons huwelijk en gezin in verhouding tot het werk van God.
De man is door God immers aangesteld als de priester in zijn huis en dit geldt dubbel voor geestelijk leiders, omdat die een voorbeeld moeten zijn in de gemeente en dus ook voor zijn gezin (1 Kor.11:3 en Efeze 5;23).
Veel vrouwen verlangen naar geestelijke intimiteit, intens gebed, samen strijden voor de problemen die in een gezin op je af komen.
Werk elke dag aan je huwelijk.
Het is belangrijk om elke dag te werken aan je huwelijk.
De huwelijksband is iets wat onderhouden moet worden, liefde die niet elke dag gevoed wordt zal op een dag sterven, net als een plant wat geen water ontvangt.
Paulus zei in Efeziërs 5:25: “Mannen, hebt uw vrouwen lief!” Hou dus van haar!
Kijk haar eens in de ogen als je met haar praat, leg de krant neer en zet de televisie uit, heb aandacht voor haar.
Open de deur voor haar, help haar met de afwas.
Hou dus m.a.w. zichtbaar van haar!
Want als het in onze relatie niet goed gaat staan we meer open voor de verleidingen van satan die op ons af komen.
Het is van groot belang dat we elkaar in het huwelijk, op de juiste plaats zien.
Onderdanigheid in het huwelijk, is dat nog van deze tijd?
Hoe het begon.
In tegenstelling tot wat veel mensen zeggen, is het huwelijk niet iets dat mensen hebben bedacht.
Het huwelijk is volgens de Bijbel een Goddelijke instelling, God vond dus het huwelijk uit.
Dus als je trouwt en een huwelijk wilt volgens de Bijbelse principes dan kan dat alleen als je onder Gods autoriteit wil staan.
Lees meer:
Http://www.christelijk-huwelijk.nl
In Efeze 5:22-24 schrijft de apostel Paulus uitgebreid over gehuwden.
Daar valt ons vaak het meest op dat hij spreekt over de ‘onderdanigheid’ van de vrouw t.a.v. haar man.
In onze tijd klinkt dit nu eenmaal als uitermate conservatief en absoluut niet meer passend in onze manier van denken m.b.t. de rolverdeling van man en vrouw in het huwelijk.
Wat is onderdanigheid?
Maar…wat is nu precies de betekenis hiervan? Het betekent zeker niet dat eenvrouw alleen maar ‘ja’ moet zeggen en de man dus in alles z’n zin moet geven.
Het is niet normaal als een vrouw op geen enkele manier een eigen mening mag hebben en als een soort robot door het huis heen loopt.
Als het goed is vorm je als man en vrouw juist steeds meer een ‘team’ in het huwelijk, waarin geen sprake is van competitie.
Onderdanigheid betekent kan dan ook nooit betekenen dat de vrouw de man naar de ogen moet kijken en hem altijd gelijk moet geven.
De man is ook zeker niet ‘meer’ als zijn vrouw in Gods ogen.
In 1 Kor.11:11 staat: ‘
En toch in de Here is evenmin de vrouw zonder de man iets als de man zonder de vrouw’.
In Gal.3:26-28 lezen we dat voor God man en vrouw gelijk zijn.
Wat betekent die onderdanigheid dan wel?
Het heeft te maken met de rolverdeling in het huwelijk.
Het betekent dat niet de vrouw maar de man in de eerste plaats de verantwoording draagt voor zijn gezin ‘ten aanzien van God’.
In die zin, hij is geroepen om zijn gezin als de priester in huis te leiden vooral in het geestelijke, dus het gezamenlijk gebed, het lezen van de Bijbel, het gaan naar de samenkomsten, het onderwijzen van zijn gezin.
Bijbels gezien mag hij verwachten dat zijn vrouw in de eerste plaats hem in die taak zal steunen.
In ieder geval is dit een grote verantwoording die hij niet kan afschuiven op zijn vrouw. (Ef.5:26, 27 en 29).
Belangrijk is ook om vers 21 van Efeze 5 te lezen.
Daar begint Paulus voorafgaande aan zijn les over het huwelijk, om te zeggen:
‘Weest elkaar onderdanig in de vreze van Christus’, dus wij allemaal, ongeacht man of vrouw worden aangemoedigd om elkaar te dienen of te helpen.
De vraag voor gehuwden is dus niet, hoe kan ik het meest aan mijn trek komen in het huwelijk, maar hoe kan ik die ander helpen om gelukkig te worden.
Het aparte van echte liefde is nu, dat naarmate we die ander gelukkiger zien worden, we zelf ook gelukkig worden.
Het heeft dus met elkaar te maken en het straalt zelfs af op onze omgeving.
Vandaar ook dat Paulus in Efeze 5 vrijwel direct overstapt van het ‘elkaar onderdanig wezen in het huwelijk’ naar hoe dat wordt uitgewerkt in het gezin tussen ouders en kinderen.
Paulus heeft dus beslist iets anders bedoeld als slaafse gehoorzaamheid aan elkaar.
Het principe ‘weest elkaar onderdanig in de vreze van Christus’, betekent dat je respect voor elkaar hebt en dat je in principe de bereidheid hebt om de ander te dienen indien nodig.
Anders gezegd, we moeten niet meer onszelf in het centrum plaatsen, maar de ander.
Dit staat haaks op een egoïstische levenshouding wat de grootste bedreiging is voor ons huwelijk.
Ik-gerichte levenshouding
We kunnen rustig zeggen dat egoïsme vaak het grote, fundamentele probleem is bij een disfunctionerende relatie en de vijand is in elk huwelijk. Onderdanigheid in de betekenisvan respect en dienstbaarheid, staat daar lijnrecht tegenover.
Deze uitleg van vooral, wederzijdse dienstbaarheid aan elkaar, is erg moeilijk en soms onmogelijk te begrijpen voor mensen die de Heer Jezus niet kennen en/of de gezindheid van Jezus missen (Filip.2:5).
Omdat het denken in de wereld om ons heen, meestal te veel gericht is op het eigen belang.
Jezelf aan een andere persoon geven, je rechten opgeven voor een ander, je eigen verlangens opzij schuiven zodat de verlangens van een ander gerealiseerd worden; dat doet niemand instinctief, dus vanzelf.
Er is niets onnatuurlijker dan dat!
Het is misschien wel vrijwel onmogelijk, behalve als de Geest van God dit in je leven doet en je helpt om een niet ik-gericht leven te hebben in je huwelijk.
Onderdanig naar elkaar, betekent dus dat je de controle verliest over je eigen leven en je gaat richten op wat je samen hebt.
Als je je huwelijk tot een succes wilt maken zul je dus bij heel veel beslissingen, wensen en verlangens in de eerste plaats rekening moeten gaan houden met de ander.
Deze vorm van onderdanigheid is wel de basis van een gelukkig huwelijk.
De ervaring leert ons dat de weg tot herstel vaak is, om te leren iets te gaan doen aan de ik-gerichte levenshouding.
Je wordt feitelijk pas gelukkig als je de ander gelukkig kan maken.
Dit vraagt een totaal andere manier van denken die alleen God ons kan geven.
Zulke huwelijken zullen altijd slagen, want wanneer het fundament goed is zal het huis wat erop gebouwd wordt stevig staan, het kan zelfs tegen de stormen.
Let op:
Elk huwelijk wordt getest in de storm, want pas dan zal blijken wat onze liefde en belofte van trouw aan elkaar en aan God waard is geweest.
Waarom nog gaan trouwen?
Steeds meer mensen vragen zich in deze tijd af wanneer een man en vrouw eigenlijk getrouwd zijn.
Men gaat er soms vanuit dat het huwelijk als zodanig inmiddels z’n tijd gehad heeft en dat het daarom geen probleem is om gewoon niet te huwen.
Alleen gaat men hierbij voorbij aan het feit dat het huwelijk niet door mensen maar door God is ingesteld.
In onze huidige maatschappij worden Gods voorschriften op allerlei gebied met voeten getreden.
Er zijn steeds meer christelijke stellen die ongehuwd samenwonen en dus ook het bed delen.
Samenwonen lijkt aan de buitenkant hetzelfde als een huwelijk, toch is het dat niet volgens de Bijbel.
De huwelijkssluiting voor de wet.
Een huwelijksrelatie bestaat voor God alleen wanneer een man en een vrouw voor de wet van het betreffende land getrouwd zijn.
Het paar moet openlijk en officieel verklaren dat zij elkaar als man en vrouw aannemen en trouw aan elkaar zijn en blijven.
Het huwelijk zal Bijbels gezien, altijd door de wet van het land bekrachtigt dienen te worden. God erkent de wet en de overheid zolang als die niet tegen Gods geboden ingaat.
(Lees Rom.7:2 en Rom.13.1, 2)
“Want de gehuwde vrouw is door de wet aan haar man gebonden, zolang deze leeft. “Ieder mens moet zich onderwerpen aan de overheden, die boven hem staan.
Want er is geen overheid dan door God en die er zijn, zijn door God gesteld”.
In ons land wordt het huwelijk door een (buitengewoon) ambtenaar van de burgerlijke stand voltrokken.
Op dat moment is hij (voor datgene wat hij moet doen, namelijk het huwelijk sluiten), Gods dienaar
(Lees Rom.13:1,2).
Er moeten getuigen bij zijn en vaak is het een groot feest.
Bij samenwonen is dat heel wat anders, je trekt gewoon bij elkaar in.
Er komt geen ambtenaar aan te pas en je hoeft het ook niet direct aan de grote klok te hangen dat je bent gaan samenwonen.
Je kan het eerst eens een poosje proberen en bevalt het niet dat is het gewoon jammer, dan ga je weer en mogelijk probeer je het weer eens met een ander.
In de wereld klinkt dat normaal, maar niet bij God.
Ook als je een geregistreerd partnerschap aangaat is dat wat anders dan het huwelijk. Het is een contract waarmee je wel van wettelijke voordelen kunt profiteren die je ook hebt als je trouwt.
Maar het blijft echter iets anders dan een huwelijk en het zal – zo wijst de praktijk uit – eerder verbroken worden dan een huwelijk.
Alleen als de wetten van het land tegen Gods geboden ingaan, dan moeten we God meer gehoorzamen dan mensen (Hand.4:19 en 5 :29).
Mogelijk zal dit straks ook zo worden op ´t vlak van het huwelijk, maar het kind van God zal er toch voor moeten waken zomaar samen te gaan wonen. Als de wettelijke huwelijkssluiting vervalt, dan blijft nog altijd de huwelijkssluiting in de gemeente voor het aangezicht van God.
In Matt.18:18 staat: “..
Voorwaar Ik zeg u, al wat gij op aarde bindt, zal gebonden zijn in de hemel…” en Jezus sprak hier over de gemeente want in hetzelfde gedeelte staat: (vr.20) “Want waar twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben Ik in hun midden”. (Lees ook Mat.16:19)
Zolang het echter voor ons mogelijk is ons huwelijk eerst te laten bevestigen door de aardse wet, zullen we daar aan gevolg moeten geven.
We hebben ook in dat opzicht een voorbeeld te zijn voor de wereld.
God heeft dit ingesteld om ons te bewaren voor hoererij, waarop absoluut het oordeel van God komt.
God zegt in zijn Woord duidelijk dat we het huwelijk in ere moeten houden.
Lees Hebr.13:4 “Laat het huwelijk bij allen in ere zijn en het huwelijksbed onbevlekt, want ontuchtplegers en overspelers zal God oordelen”.
Voorbeelden uit de Bijbel.
Eén van de beste voorbeelden uit het Nieuwe Testament, waar overduidelijk wordt aangetoond, dat God niet wil dat we ongehuwd samen gaan wonen, is wel in het gesprek wat Jezus had met de Samaritaanse vrouw bij de bron van Jakob in Joh.4:18.
Daar vertelt Jezus duidelijk aan de vrouw dat de man met wie ze op dat moment samenleefde haar echtgenoot niet was.
Als de man haar echtgenoot wel was, omdat ze samen het bed deelden, zou de Heer Jezus nooit zo duidelijk over haar zondige levenswijze hebben gesproken.
De huwelijksplechtigheid
De Bijbel geeft geen aanwijzingen voor de vorm die een huwelijksceremonie moet hebben.
Maar Gods Woord spreekt wel van huwelijksdagen en dat er datum gepland moest wordenwaarop een man en vrouw hun huwelijksbeloften uitwisselen.
De huwelijks ceremonie in de tijd van Abraham verschilde bijvoorbeeld weer met die uit de dagen van Simson (vgl Gen.24:67 met Rich.14:10-20) en verschilde ook weer in de tijd van Jezus (Joh.2:1-11).
In de meeste westerse landen is een plechtigheid in een gemeentehuis of kerk de normale erkende vorm voor een huwelijk.
Pas dan kan men spreken van een wettig huwelijk, in de ogen van God en de mensen.
Het huwelijk is nog altijd een Goddelijke instelling, die niet zonder gevolgen genegeerd kan worden (Lees Hebr.13:4)
Hoe staat het dan met seks voor het huwelijk?
Uit 1 Kor.7:9 verstaan we klaar en helder dat seks hoort binnen de grenzen van het huwelijk.
Letterlijk staat er “als je je niet kunt onthouden, trouw dan want dat is beter dan je te branden” en met branden wordt zondigen bedoeld.
Seks voor het huwelijk is net zozeer een zonde als overspel en alle andere vormen van seksuele immoraliteit.
Deze hebben alle betrekking op seksuele relaties met iemand waarmee je niet bent getrouwd.
De Bijbel verklaart dit als volgt: “…
Maar bedenk dat het lichaam er niet is om ontucht mee te plegen: het is er voor de Heer en de Heer is er voor het lichaam.” (1 Korintiërs 6:13). Vers 18 gaat hierop verder in, “Ga ontucht uit de weg!
Geen enkele andere zonde die een mens kan begaan tast het lichaam aan, maar wie ontucht pleegt zondigt tegen het eigen lichaam.”
Galaten 5:19 zegt hetzelfde, “Het is bekend wat onze eigen wil allemaal teweegbrengt: ontucht, zedeloosheid en losbandigheid…”
Efeziërs 5:3 zegt dat het duidelijkst, “
Laat er bij u geen sprake zijn van ontucht of zedeloosheid, of van hebzucht – deze dingen horen niet bij heiligen.”
Uit deze verzen blijkt dat de Bijbel een complete en totale onthouding van seks voor het huwelijk voorstaat.
Advies voor nog ongehuwden.
Laat het begin van ons huwelijk altijd bij God zijn, zeg als een
Mozes tegen God, “..
als U niet medegaat, laat ons van hier niet optrekken..” (Ex.33:15).
Wat moeten we in ons leven, zonder de zegen van God.
Het is ook Bijbels en gezond om de huwelijkssluiting te vieren in de gemeente, temidden van de kinderen Gods, daar vinden we feitelijk onze echte familie leden.(Matt.12:46-50).
Ook lezen we hoe het bruidspaar in Joh.2:2,
Jezus en Zijn discipelen op de bruiloft had uitgenodigd en dit was maar goed ook want toen er een probleem kwam (de wijn raakte op) wist de Heer de oplossing te bieden.
