Soms zou ik willen dat alles anders was!
Ze zeggen dat het verleden je maakt tot de persoon die je nu bent.( klopt )
Maar of je daar nou zo happy van word...
Ik wil alles wat mij is aangedaan ECHT vergeten omdat ik letterlijk en figuurlijk bestempeld ben door alle gruwelijkheden/gebeurtenissen incl alle herinneringen uit het verleden.
Zei het niet psychische dan wel Lichaamlijk
Ik vraag het me echt af wie het langer dan 1 uur vol zou houden om in mijn schoenen te staan! ...
Hoe zou mijn leven verlopen zijn als er Geen nare en pijnlijke herinneringen zouden zijn die me het dagelijkse leven nog steeds zogoed als onmogelijk maken, zekers een understatement te noemen!
Tal voorbeeldjes:
Gehaat worden door anderen en dit achterbaks blijven doen en tevens in het openbaar.
Ontkennen- leugens verspreiden - treiteren-lastigvallen-verwensingen-
kleineren-dreigementen-opsluiten-
negeren-uitbuiten-buitensluiten- enzz
Door het verleden waardoor je in het heden al letterlijk zo verschrikkelijk lijdt is het bijna tot niet mogelijk om een normaal leven te lijden, hierdoor is het dag en n8 een gevecht om je leven een "normale" invulling te geven!
Je zeult nml altijd de zware lasten uit je verleden mee met alles wat je probeert te ondernemen en alles wat er dagelijks weer bij komt.
Ik zou bijna zeggen laat me ajb terug gaan naar het verleden, want als je zoveel last hebt van alle traumatische ervaringen zoals deze, dan snap je misschien dat het leven in het hier en nu tig x erger aangezien je alles nu met je volle bewustzijn meemaakt en dit was vroeger niet het geval.
Ik zou graag alles opnieuw willen doen maar dan met de kennis die ik nu heb!
Even met 1 knip van je vingers back to the past making new memories to change the future...Is dat wat!
Het zijn juist vaak de mensen die het dichtst bij je staan en hierdoor ook veel minder beseffen wat het betekent om "anders" te zijn omdat ze je niet anders kennen.
Het struikelblok is dan ook dat je probeert om zo "normaal" mogelijk te doen omdat je een ander niet op wilt zadelen met het intense verdriet waar je mee zit en de pijn die je is aangedaan.
Na een poging of wat om bepaalde dingen toch bespreekbaar hebt willen maken kan ik je zeggen dat het voor mijn gevoel verspilde moeite bleek te zijn...
ook de moeite niet nemen hoe en wat het Alles is simpelweg ook bijna niet te bevatten en hierdoor raak je in een behoorlijk isolement.
Door oprecht een luisterend oor te bieden zou voor mij al voldoende zijn maar de ervaring heeft mij geleerd dat het beter is om "even kort door de bocht gezegd" je beter je kop kan houden!
Iedereen heeft genoeg aan zichzelf in deze tijden, druk met dit en druk met dat inplaats omdan ook nog eens het gezeur, (zo noem ik het maar even voor het gemak)van een ander aan te moeten horen..
Wat niet betekent dat ik niet teleurgesteld ben in deze samenleving, TEGENDEEL!
Juist omdat met name er wetenschappelijk is aangetoond dat alleen al door enkel een beetje affectie te tonen aan het "slachtoffer " de kansen wel tot 70% een genezende uitwerking hebben!!
Wat een samenleving leven we vandaag de dag in!
Alles en iedereen is gericht op IK IK IK en nog eens IK!
Dan nog een opmerking over mensen die netzo kapot zijn gemaakt en vertrapt zijn net als dat ik ben...
Wist je dat juist deze mensen degenen zijn die het meest liefdevolle hart hebben voor mensen die verdriet hebben en de 30% die over is zijn juist de mensen van die 70%!!!
Nou en hierdoor zakt mij accuut de broek vanaf!!
Als we nou allemaal eens 1 x een klein beetje meer tijd zouden steken in onze medemens door zo nu en dan eens naar iemands gevoel te luisteren zodat deze mensen zich voor het eerst in hun leven serieus voelen genomen inplaats dat ze achter gesloten deurtjes worden opgesloten en volgepropt worden met medicatie omdat ze anders TE LASTIG zijn!😠
Vreemd hé dat de zelfmoord cijfers zo stijgen!
En vervolgens word er dan ook nog eens gezegd:
Oh wat erg hé voor de nabestaanden en dan ook nog durven te zeggen..
Wat doen ze hun dierbare aan door dit te doen!
Hoe krijgen ze het de strot uit, immers wie was degene van de familie of vrienden of hulpverleners die te beroerd waren de moeite te nemen hiervoor!
Spreken we hier nu over zelfmoord of over moord/ verkapte/ euthanasie 😠
Er springen gemiddeld 8 mensen per dag voor de trein!
De verhalen erachter zijn schrijnend!!!
En wat ik ook hoor worden de meest walgelijke uitspraken gedaan door mensen maar ook door het trein personeel zelf!
Hoever gaan we hier in Nederland met aanvragen van euthanasie bij stichtingen vanwege psychische verwaarlozing omdat deze mensen NIET GEHOLPEN WORDEN!!
Er niemand is die naar deze lieve mensen omkijken maar weg worden gestuurd met een pilletje!
En dan word het gegooid op 1 of andere diagnose waar WEL wat aan te doen was maar niet de juiste behandeling hebben gekregen!
Waar is de tijd dat mensen nog mensen waren en naar elkaar omkeken? !
